مغالطه‌های رایچ در مناظره‌های تلویزیونی: «توسل به استهزاء» یا «توسل به تمسخر» — فلُّ سَفَه
جمعه، ۱۰ فروردين ۱۴۰۳ | 
Friday, 29 March 2024 | 
شماره: ۶۰۵
نويسنده: محمد سعید حنایی کاشانی
درج: چهارشنبه، ۲۹ تير ۱۴۰۱ | ۱۱:۳۲ ب ظ
آخرين ويرايش: چهارشنبه، ۲۹ تير ۱۴۰۱ | ۱۱:۳۲ ب ظ
موضوع: سياست

  • مغالطه‌های رایچ در مناظره‌های تلویزیونی: «توسل به استهزاء» یا «توسل به تمسخر»

دیشب در «برنامهٔ ۶۰ دقیقهٔ» بی بی سی مناظره‌ای میان آقایان امین سوفیامهر و یوسف عزیزی در خصوص روابط ایران و روسیه را می‌دیدم. صرف از نظر از اینکه هردو طرف چه ادعاها یا تحلیل‌هایی داشتند، و به چه‌ گروه‌های سیاسی وابسته‌اند و از مواضع چه کسانی طرفداری می‌کنند یا چه ایدئولوژهایی دارند، یا هرکدام در چه مراتب علمی و دانشگاهی قرار دارند، در رفتار آقای یوسف عزیزی چیزی مشهود بود که مغایر با «آداب بحث و مناظره» بود و آن پوزخندهایی بود که در هنگام سخن گفتن طرف مقابل می‌زد! و بعد پس از پایان سخن طرف دیگر و نوبت سخن گفتن خود با این تکیه کلام که سخنان گوینده «ارزش پاسخ دادن ندارد» از پاسخ گفتن به آنها طفره می‌رفت و باز مدعیات خود را مطرح می‌کرد! 

در مناظرات تلویزیونی و همین طور حضوری که جمعی حضور دارند و واکنش‌های دوطرف مناظره دیده می‌شوند حرکات چهره و لحن و ادا و اطوارهایی که دو طرف مناظره از خود نشان می‌دهند یا تکیه کلام‌هایی که به کار می‌برند خود از جمله ابزارهای تأثیرگذار در شنوندگان و بینندگان است و از جمله شگردهایی است که افراد برای جلب قضاوت مخاطب و انحراف توجه او از سنجش عقلانی و منصفانه از آن سود می‌جویند. برای اینکه افراد حقه‌باز و بی‌منطق و بی‌ادب و شیاد را تشخیص دهیم کافی است بدانیم که این شگردها دست کم برای اهل نظر شناخته شده‌اند و ما برای اینکه فریب مدعیان دانشگاهی را نخوریم کافس است با شگردهای خطابی و سخنوری و جدلی آشنا شویم. همواره این امکان هست که افراد آگاهانه یا ناآگاهانه صرفاً برای دفاع از خود به این مغالطات متوسل شوند. بنابراین، دانش‌آموختگان و به‌ویژه اهل مناظره می‌باید با این شگردها آشنا شوند تا دست کم در هنگام مناظره با این افراد مخاطب را با حقه‌بازی حریف آشنا کنند.  

بخشی از شگردهایی که آقای یوسف عزیزی در این مناظره از آن سود می‌جست به مغالطهٔ «توسل به استهزاء» یا «توسل به تمسخر» (Appeal to ridicule/mockery) یا «خندهٔ اسب» (horse laugh) مشهور است و آن عبارت است از: ۱) خندیدن و پوزخند زدن به مدعی، در هنگام سخن گفتن او (برای نشان دادن اینکه سخنان او ارزشی ندارد و یاوه است!)، ۲) طفره رفتن از پاسخ، با گفتن این سخن که «این سخنان ارزش پاسخ دادن و صرف وقت ندارد!»، ۳) لطیفه و جوک گفتن و تشبیه‌های خنده‌دار در کار آوردن برای تنزل دادن سخنان طرف مقابل به مطالب سطحی و بی‌ارزش، ۴) به پیشینه یا تمایلات حزبی و جناحی طرف مقابل اشاره کردن (مانند سلطنت‌طلب، یا طرفدار نظام، یا اصلاح‌طلب، یا کمونیست یا یهودی، یا صهیونیست، راست یا چپ و ...) برای نشان دادن اینکه این سخنان اساس و پایه‌ای در واقعیت یا عقل ندارند و صرفاً توجیهی برای تمایلات و گرایش‌های سیاسی اوست که احتمالاً برای برخی شنوندگان پیشاپیش جانبدار پُر از بار منفی است!


@fallosafahmshk



آدرس دنبالک اين مطلب: http://www.fallosafah.org/main/weblog/trackback.php?id=605
مشاهده [ ۹۰۶ ] :: دنبالک [ ۰ ]
next top prev
دفتر يادها گفت و گوها درسها کتابها مقالات کارنامه
يکشنبه، ۳ شهريور ۱۳۸۱ / جمعه، ۱۰ فروردين ۱۴۰۳
همه‌ی حقوق محفوظ است
Fallosafah.org— The Journals of M.S. Hanaee Kashani
Email: fallosafah@hotmail.com/saeed@fallosafah.org
Powered By DPost 0.9