چشم در برابر چشم، دشنام در برابر دشنام، تمسخر در برابر تمسخر — فلُّ سَفَه
جمعه، ۱۰ فروردين ۱۴۰۳ | 
Thursday, 28 March 2024 | 
شماره: ۶۱۲
نويسنده: محمد سعید حنایی کاشانی
درج: دوشنبه، ۲۴ مرداد ۱۴۰۱ | ۹:۰۰ ب ظ
آخرين ويرايش: دوشنبه، ۲۴ مرداد ۱۴۰۱ | ۹:۰۰ ب ظ
موضوع: دين

  • چشم در برابر چشم، دشنام در برابر دشنام، تمسخر در برابر تمسخر

آیا سزاست کسی را که در خیابان به ما دشنام داده است تا پای مرگ بزنیم یا بکشیم؟ دادگاه‌های مدنی دربارهٔ کسی که به جرم توهین یا دشنام یا تمسخر کسی را کشته است یا تا پای مرگ کتک زده است یا نقص عضوی به او وارد کرده است چگونه داوری می‌کنند؟ آیا سزاست کسی که ما را هل داده یا پایمان را لگد کرده یا حتی به ما سیلی زده است تا پای مرگ بزنیم یا بکشیم؟ حداکثر چیزی که «عدالت» به ما اجازه می‌دهد «مقابله به مثل» است، یکی خوردی یکی بزن، یکی شنیدی، یکی بگو، اما نه اینکه «یکی» خوردی «دو» یا «ده‌»تا بزن یا یکی شنیدی ده تا بگو! «کلوخ‌انداز را پاداش سنگ نیست!» حتی به ما توصیه می‌شود که در این‌گونه موارد خود را تا سطح طرف مقابل پایین نیاوریم و پست نکنیم و بگذاریم و بگذریم، چه اگر سگی پای مرا گاز گرفت زیبندهٔ شأن انسانی من نیست که برگردم و پای سگ را گاز بگیرم تا «مقابله به مثل» بکنم! 

از همین روست که ما «سیلی زدن» ویل اسمیت به مجری اسکار ۲۰۲۲ را در واکنش به شوخی با همسرش «ناروا» و «نامتمدنانه» و «نامنصفانه» می‌شمریم و انتظار حداقلی از خویشتنداری از هر شخص را در برابر شوخی یا حتی، در بدترین حالت، توهین و تمسخر و حتی ضرب و شتم داریم، چون حتی در هنگام کتک‌کاری نیز باید مراقب باشیم که طرف مقابل را نکشیم یا ناکارنکنیم، و گرنه برای خود دردسری بزرگ درست کرده‌ایم. چون ما «مامور دولت» (استبدادی) نیستیم که هرکار خواستیم با هرکس بکنیم و پاسخگو نباشیم. با این همه، ما به ویل اسمیت حق می‌دهیم که اگر خواست تلافی کند، «درست همان اندازه» تلافی کند و نه بیش‌تر. ویل اسمیت، اگر حاضرجواب بود، می‌توانست یک «تیکه» از همان روی صندلی‌اش به مجری اسکار بیندازد و هم دیگران را بخنداند و هم حریف را «کنف» کند! 

اما پس از چه روست که در برخی کشورها افراد و ادیان و مذاهب و عقاید گوناگون در برابر توهین و تمسخر و حتی ضرب و شتم یکسان نیستند؟ چرا «نظام حاکم» برای خود و بخشی از وابستگان خود، مقامات، یا به اصطلاح شخص اول مملکت یا مراجع دینی یا مقدسات دینی چنین «امتیاز ویژه‌»ای قائل می‌شود؟ چرا همگان از نظر قانون در برابر توهین و تمسخر و ضرب و شتم «برابر» نیستند؟ آیا این غیر از این است که این «نظام»‌ها و «جامعه»‌ها «طاغوتی» و «استکباری»اند و نه «عادل»اندو نه «عاقل»؟ «دین»، «مذهب» یا نظامی سیاسی یا فردی که عادل نیست و به دیگران ستم کرده است، آیا سزاست که محترم شمرده شود؟ آیا بدگویی حق ستمدیدگان نیست؟          




آدرس دنبالک اين مطلب: http://www.fallosafah.org/main/weblog/trackback.php?id=612
مشاهده [ ۹۰۵ ] :: دنبالک [ ۰ ]
next top prev
دفتر يادها گفت و گوها درسها کتابها مقالات کارنامه
يکشنبه، ۳ شهريور ۱۳۸۱ / جمعه، ۱۰ فروردين ۱۴۰۳
همه‌ی حقوق محفوظ است
Fallosafah.org— The Journals of M.S. Hanaee Kashani
Email: fallosafah@hotmail.com/saeed@fallosafah.org
Powered By DPost 0.9