• قبل و بعد

امروز چيزی می‌خواندم درباره‌ی وضعيت فقر در جامعه، به روايت خبرگزاری ايسنا. اين مسأله ديگر آن قدر بديهی شده است که گفتنش شايد تکرار مکررات باشد. همه می‌دانند. چيزی که در اين سه دهه‌ی بعد از انقلاب شاهدش بوده‌ايم برای برخی «همه‌چيز» از «هيچ» و برای برخی «هيچ» از «همه‌چيز» بوده است. در گوشه‌ای از شهر آپارتمانها و خانه‌هايی هست که قيمت‌شان از ميليارد گذشته است، جشن عروسيی که در يک شب ۵۰ ميليون تومان آب می‌خورد، برای جشن عروسی يا مجلس ترحيمی فقط ۱۲ ميليون تومان گل می‌آورند، ماشينی که ۲۰۰ ميليون تومان قيمت دارد، روحانی - قاضی ۷۵ ساله‌ای که زن سومش ۱۸ سال دارد، کارخانه‌دار ۵۵ ساله‌ای که اهل و عيال را گذاشته کانادا و حالا هرشب با دلبری ۲۵ ساله چنان از پله بالا می‌رود که مات و مبهوت می‌شوی اينها را از کجا گير می‌آورد! و آن سوی شهر، نه کنار همين کاخها و باشگاهها، همين چهارراه کامرانيه، دخترکی ساعت ۱۰ شب با روپوش مدرسه به تو آدامس می‌فروشد. به چهره‌اش که نگاه می‌کنی آن قدر با ادب است که گمان نمی‌کنی هرگز فروشنده‌ای با چنين معصوميتی ديده باشی. آدامس را که می‌خری، قيمت کارخانه را هم نشانت می‌دهد تا خيال نکنی گران خريده‌ای! چه دنيايی است، اين دنيای آقای ما.

يکی از چيزهايی که می‌تواند فرق اسلام نبوی را با مدعيان امروز اسلام، اسلام آخوندی، نشان دهد همين زندگی عمومی مردم است. حضرت علی (ع) در خطبه‌ی ۲۶ نهج‌البلاغه بيان شيوا و آموزنده‌ای دارد. امام خطاب به عرب می‌گويد:

همانا خدا محمد را برانگيخت، تا مردمان را بترساند، و فرمان خدا را چنانکه بايد رساند. آن هنگام شما ای مردم عرب! بدترين آيين را برگزيده بوديد، و در بدترين سرای خزيده. منزلگاهتان سنگستانهای ناهموار، همنشينتان گرزه‌مارهای زهردار. آبتان تيره و ناگوار، خوراکتان گلوآزار. خون يکديگر را ريزان، از خويشاوند بريده و گريزان، بتهاتان همه جا برپا، پای تا سر آلوده به خطا.

اگر ديروز جامعه‌ای بدوی به يمن اسلام به شهرنشينی و تمدن گراييد، امروز به دست با کفايت شيادانی سياهپوش از اوج تمدن به حضيض بدويت فرومی‌غلتد. خدا را فرو گذاشته و بتها را سجده می‌کنند.