• خوشا کسی که در این راه بی‌حجاب رود!

فیلسوفان و صوفیان و عارفان در مقام اهل حقیقت چندان میانه‌ای با حجاب نمی‌توانند داشته باشند. چون، در واقع، کار آنان تماشای هستی است و بنابراین آن‌گاه که هستی در پرده و در حجاب باشد، به پرده برگرفتن از هستی و هست‌ها یا «کشف‌المحجوب» (پدیدارشناسی) نیاز است. بدون این «تماشا» یا «نظر» هرگز نه علمی است، نه فلسفه‌ای، نه هنری، نه ادبی، نه عشقی و نه آدمیزادی و نه وجودی. اما، مهم‌تر از این خواست و میل باطنی اهل حقیقت به آشکارگی و برون‌افکنی و پرده‌براندازی، خود «هستی» است که اگر رخ نمی‌نمود و حجاب از خود برنمی‌گرفت هرگز جهانی نمی‌بود. همهٔ هست‌ها یا کائنات برآمده از ‌رخ‌گشایی هستی یا تجلی آن ذات ناپیدایی‌اند که خود را در هست‌ها جلوه‌گر می‌کند. رخ نمودن و بی‌حجاب شدن در ذات هستی یا باری تعالی است. خدا اگر خداست به آنچه آشکار کرده و آفریده است خداست. چه کسی خدا را می‌شناخت، اگر او در حجاب خود زندانی می‌بود و خود را آشکار نمی‌کرد؟ در این جهان هیچ چیز هست نمی‌شود مگر آنکه پدیدار شود و شکوفا ‌شود و آشکار شود. هستی و زندگی نور است و آشکارگی و پرده‌براندازی. حجاب ظلمت است و تاریکی و نیستی. خوشا بی‌حجابی.   
 

حجاب راه تویی حافظ از میان برخیز 
خوشا کسی که در این راه بی‌حجاب رود