• درباره‌ی عبدالمحمد آیتی

مدتهاست که سعی می‌کنم چیزی برای روزنامه‌ها ننویسم و به اصطلاح دوستان از «حضور رسانه‌ای» خودم بکاهم. اما موفق نمی‌شوم. یکی به این دلیل که شاید «نه گفتن» برایم سخت است. قول می‌دهم و انجام نمی‌دهم. کارهای زیاد به عهده می‌گیرم. خسته می‌شوم و به هیچ کاری نمی‌رسم. برخی بر این گمان‌اند که «دوستان» زیادی در مطبوعات دارم و آدم «بانفوذی» هستم. در حالی که بسیاری از این دوستان را که به من زنگ می‌زنند، و نمی‌دانم شماره‌ام را از کی می‌گیرند، هرگز ندیده‌ام. و البته اصولاً نیز آدم رفیق‌بازی نیستم و دوستان زیادی ندارم. اما خب شاید دوستان نادیده‌ی زیادی داشته باشم. باری، وقتی یکی از همین دوستان نادیده از «اعتماد» زنگ زد تا مطلبی درباره‌ی استاد آیتی و ترجمه‌‌‌اش از قرآن بنویسم با خود و با او گفتم، «چرا من؟» من البته، ترجمه‌هایش را خوانده‌ام و غالباً هرجا که به ترجمه‌ای از قرآن می‌خواسته‌ام استناد کنم به ترجمه‌ی او ارجاع داده‌ام، اما آخر همه‌ی اینها دلیل نمی‌شود چیزی در این باره بنویسم. با این همه، باز هم پس از مدتی راضی شدم چیزی بنویسم به عنوان خواننده‌ای که مدیون قلم نویسنده و مترجمی است که به او چیزها آموخته است. چندسال پیش از روی اتفاق مطلبی درباره‌ی ترجمه‌ی کلمه‌ای در ترجمه‌ی قرآن آیتی نوشته بودم: ترجمه‌ای از آيه‌ای از قرآن: «بيزار از زنان»؟ اما این بار تصمیم گرفتم چیزی بنویسم درباره منش مترجمی که انسانی والا، مردی پرکار، با ذهن و قلمی توانا و دلی گشاده است. مطلب این کمترین چیز دندانگیری نیست، اما در این ويژه‌نامه بسیار چیزها هست که به خواندن می ارزد: ويژه‌نامه اعتماد درباره‌ی عبدالمحمد آیتی.