• اندکی آرامش

این یکی دو هفته چندروزی مهمان داشتم و چندروزی نیز مهمان مهمانانم بود. وقتی که مهمان می‌آید همۀ زندگی‌ام به هم می‌ریزد. عادتهای غذایی و کاریم به هم می‌خورد. غذا خوردنم بیشتر می‌شود. ورزش و کارم کمتر. حتی ترک می‌شود. حاصلش خستگی مفرط بدنی و ملال و بی‌حوصلگی و افزایش وزن است. باری، دوشنبه تا جمعه را رفتیم محمودآباد، به اتفاق مامی و خواهرها و خواهرزاده‌ها، در شهرکی که تا پنجشنبه تقریباً غیر از ما و سرایدار کسی در آن نبود. شهرکهای پهلویی هم کم و بیش همین طور بود. اصلا دوست ندارم به جاهای خلوت بروم. خلوت را در خانه دوست دارم، اما در بیرون هرچه شلوغتر بهتر. از روزهای تعطیل از همین رو بیزارم، چون در خیابانها و کوچه ها گاهی هیچ‌کس نیست. بر من واجب است که در روز آدمهای زیادی را ببینم. اگر غیر از این باشد ملول و افسرده می‌شوم.

برنامۀ امسالم این بود که تابستانی دیگر داشته باشم، به دلخواه نه به اکراه. اما باز نشد. به هر حال، دریا را همیشه دوست دارم. دورباد از من شهری که کوه و رودخانه و دریا نداشته باشد. دوشنبه نزدیک ظهر راه افتادیم. از نزدیک آمل باران ریز و ملایمی همراه با نسیمی خنک شروع شد. هوای دلپذیری بود. از آن هوای شرجی و نمناک شمال در تابستان خبری نبود. بخت یارمان بود. همه شگفت‌زده بودند. تا یکی دو روز بعد هم هوا همین گونه بود. از چهارشنبه رفته رفته هوا صاف شد. پنجشنبه و جمعه دیگر کاملا آفتابی بود. اما باز هم هوا خوب بود. دریا نیز آرام و زلال بود.

تقریبا هر صبح و هر غروب به انتظار خورشید بودم. دوسه روزی در پس ابرها پنهان بود، اما بالاخره یکی از غروبهایش را در دریا دیدم. فقط یکی دو ساعت در روز است که می‌توانیم به خورشید بنگریم. در هنگام برآمدن و در هنگام فروشدن. خورشید شاید سخاوتمندترین موجودی باشد که در جهان ما وجود دارد. او بی‌دریغ به همه می‌تابد. هر آنچه بر روی زمین باشد، از او به یکسان بهره می‌برد. او عادلترین موجودی است که جهان ما دارد. با این همه کمتر کسی به او می‌نگرد. راستی که خورشید در این عمر خود چه چیزها که بر این زمین ندیده است! آیا همه را به یاد دارد؟