• «اروستراتوس»های عصر ما

سارتر در سال ۱۹۳۶ داستان کوتاهی نوشت به نام «اروسترات». او در این داستان زندگی مردی را بازمی‌گوید که از گمنامی خویش و بی‌معنایی و بیهودگی زندگی‌اش در عذاب است. روزی به یاد داستانی تاریخی می‌افتد که در کتاب‌های درسی مدرسه خوانده است. «هروستراتوس» یونانی معبد آرتمیس، یکی از شگفتی‌های هفتگانۀ جهان، در شهر افِسُس را به آتش کشید و از میان برد. امروز همه او را به یاد دارند، اما هیچ کس به یاد ندارد چه کسی این معبد را ساخته بود! در انسان میلی هست به به یادسپاری بدی و فراموشی خوبی. ما هرچه خوبی هم از کسی ببینیم به‌راحتی فراموش می‌کنیم، اما بدی‌هایش را هرگز فراموش نمی‌کنیم، حتی اگر به اندازۀ سر انگشتی باشد. مرد گمنام فرانسوی تصمیم می‌گیرد که اگر در زندگی‌اش کسی نبود، با «مرگ»اش و «مرگ» دیگران کسی شود! به خیابان می‌رود و بی‌هیچ قصد و هدفی به رهگذران تیراندازی می‌کند. با این همه جرئت کشتن خود را ندارد. منتظر می‌ماند تا دستگیر شود. نام او فردا بر روی همۀ روزنامه‌ها با حروف درشت چاپ می‌شود و همه از «او» سخن می‌گویند! او با «مرگ» محتمل (اعدام) خودش و «مرگ» دیگران به آنچه می‌خواست می‌رسد.