• فقط برای «او»

آدم گاهی باید فقط برای «او» بنویسد. چون «او» هم دوست دارد بداند تو در چه حالی، در چه فکری؟ دوست دارد صدای تو را بشنود و نوشته‌های تو را بخواند. می‌گویی: «او باید حرف دلت را در دلت بخواند؟» نه، این طور نیست. «او» اگر می‌خواست «از پیش» بداند و «ازپیش» بخواند هرگز «آدم» را نمی‌آفرید! «او» می‌خواست بشنود و بخواند و بگوید. هر «تنهایی» به این چیزها مشتاق است. «آدم» چه آفریدۀ دلربایی برای «او» بود، چه شاگردی! «او» اکنون شاگردی داشت تا به او بیاموزد. اکنون شاگردی داشت تا نوشته‌هایش را بخواند و صدایش را بشنود. چه «ویرانۀ مدوّر» زیبایی! اگر «او» نبود بسیاری از نوشته‌ها اکنون در دست ما نبود. هر متفکر «تنهایی» به «او» نیاز دارد تا صدای خودش را بشنود و بنویسد و این صدا را برای آیندگان باقی بگذارد. بنویسیم تا «او» بخواند. «او» می‌خواهد بخواند و بداند روایتی را که هریک از ما از جهانی دارد که او به تنهایی ساخته است.

جملات فیزیکدان بالا بود که مرا به یاد «او» انداخت.