• «حق انقلاب» محفوظ است!

«حق انقلاب» حق مردمان است برای برانداختن استبداد و ستم و فساد سیاسی و به زیر کشیدن حاکمان تمام عمر، حاکمانی بدون بازنشستگی، حتی در صورت کهنسالی و وجود حماقت و بیخردی و دیوانگی و زوال عقل و بیماری و بی‌کفایتی، مصون از پرسش یا تغییر، و مسئول واقعی همۀ فجایع و ستم‌ها، به دلیل ناکارآمدی در کشورداری، و سرکوب ناراضیان و منتقدان، نادیده گرفتن «منافع ملی» از برای «مصلحت و حفظ نظام» (نظام: یعنی مقام و منزلت خودشان)، و سپردن همه چیز به دست «آدم‌های نظام»، یعنی «مزدوران فرومایه و بی‌کفایت»شان.

هر «انقلاب» واقعی و هر «انقلابی» واقعی «حق مردم» را برای به زیر کشیدن حکومت به رسمیت می‌شناسد، و آن را «همیشگی» می‌داند، چون چگونه می‌تواند «مخالف براندازی» باشد، وقتی خود از همین راه به قدرت رسیده است؟ قدرت از آن «مردم» است. بنابراین، هر نظام سیاسی که می‌خواهد پایدار بماند، در مقام «نظام» نه در مقام «حفظ مقام برای برخی افراد» یا باید تن به قیچی «تغییر» و «اصلاح» دهد که در وجود آزادی‌های مدنی و سیاسی و حق تک تک افراد با هر دین و مذهب و مرامی برای انتخاب نمایندگان واقعی‌اش جلوه گر می‌شود، یا گردن به تیغ «انقلاب» بسپارد.

تنها «انقلاب»هایی می‌توانند جامعه‌هایی آزاد و مستقل و پیوسته در پیشرفت به وجود آورند که «تغییر حاکمان» بدون شورش و انقلاب و خونریزی را بپذیرند. از همین رو بود که نخستین رهبران انقلاب امریکا خواستار «گنجاندن حق انقلاب» در قانون اساسی امریکا بودند و از همین روست که «دموکراسی» جانشین «انقلاب» شد تا مردم برای تغییر حاکمان ناگزیر به «انقلاب» نشوند. بزرگترین «شرّ» برای هر جامعه‌ای وجود «حاکمان تمام عمر» و «بی‌تغییر» است.