• آمِش‌ها

نمی‌دانم شايد يکی از امتيازها يا آفات وصل شدن به اينترنت، به‌ويژه اگر صفحه‌ی Msn را نخستين صفحه‌ی بازشونده‌ی مرورگرت قرار داده باشی، اين باشد که خواه ناخواه هرروز بی‌اختيار خبرهايی را بخوانی که هيچ ربطی به زندگی و جهان تو نداشته باشد. امروز صبح که بی‌اختيار چشمم به اخبار مربوط به حادثه‌ی تيراندازی به دختران مدرسه‌ای در پنسيلوانيا، در ديروز، افتاد ناراحت شدم. مهمتر از همه برای اينکه آدمهايی دچار اين مصيیت شده بودند که شايد هيچ خشونتی به زندگی‌شان راه نداشته باشد: آميش‌ها. اولين بار که اسم اين آدمها به گوشم خورد و با زندگی‌شان آشنا شدم، سالها پيش بود، شايد حدود ۲۰ سال. يعنی وقتی که فيلم ديدنی فيلمساز مهاجر استراليايی پيتر وير، شاهد (۱۹۸۵)، را ديدم و از آن وقت به بعد بود که شيفته‌ی کارهايش شدم، فيلمهايی مانند «پيک‌نيک در هنگينگ راک» (۱۹۷۵) و «انجمن شاعران مرده» (۱۹۸۹) و «ترومن شو» (۱۹۹۸). خب، نمی‌دانم شايد اين وقايع ثابت می‌کند که ديگر حتی «آميش»ها هم نمی‌توانند جهانی به دور از خشونت داشته باشند، هميشه آدمی روانی وجود دارد که معصومانه‌ترين جهانها را به هم بريزد. گويی اين ديگر تقدير است.   

پی‌نوشت:

سحری بيدار شده بودم، آماده شوم بروم قم که ديدم «راديو زمانه» به نوشته‌ی من «پيوندی» داده است و در توضيح گفته است که من چهار فيلم درباره‌ی «آميش‌‌ها» معرفی کرده‌ام. خب، اشتباهی در فهم نوشته‌ی من صورت گرفته است که اصلاح می‌کنم و اصلا از نوشته‌ی من چنين چيزی برنمی‌آيد. اين چهار فيلم از يک کارگردان است، و نه اينکه درباره‌ی «آميش»‌ها باشد. تنها فيلم «شاهد» (۱۹۸۵)، ساخته‌ی پيتر وير، است که داستانی دارد که به «آميش‌ها» مربوط می‌شود. فيلمی پليسی - عشقی و فوق‌العاده زيبا و به ياد ماندنی.