• دو خوی بد من

من دو خوی بد دارم که ميراث شغلهايی است که تاکنون داشته‌ام: ويراستاری و آموزگاری. اين دو شغل بدجوری آدم را به «غلط» حساس می‌کند، البته «غلطها»ی ديگران! آدم با خودش خيال می‌کند که لازم است چيزی را که درست می‌داند به ديگران هم بياموزد، آخر جز اين چه دليلی برای کارش و نانی که می‌خورد دارد. اما من با اينکه فضل‌فروشی را دوست دارم، همواره سعی می‌کنم خويشتندار باشم. البته گاهی هم از دستم در می‌رود. بارها با خودم گفتم اصلا چرا بايد مهم باشد که کسی اين را می‌گويد يا آن را می‌نويسد. حتی چرا نبايد از همه‌ی اين چيزها با بی‌اعتنايی گذشت. اما باز با خود می‌گويم، بالاخره، يک چيزهايی بايد درست شود، چرا نبايد از يکديگر چيزی بياموزيم، چرا نبايد فکر کنيم که ديگران ما را می‌بينند و سخنان ما را می‌شنوند و درباره‌ی ما قضاوت می کنند. چرا نبايد تا حد امکان از درستی آنچه می‌نويسيم و می‌گوييم مطمئن باشيم. می‌گويند کلمات غلط مانند «ويروس» و «ميکرب» نيستند که بيمار کنند يا بکشند. آيا واقعاً همين طور است، آيا درست سخن گفتن و درست نوشتن بی‌معناست؟ آيا مطلبی را درست ياد گرفتن و درست بازگو کردن بی‌معناست؟ چگونه کسی می‌خواهد اعتباری به دست بياورد به عنوان «دکتر» و «استاد»، اما نمی‌خواهد «تکاليف» آن را هم به عهده بگيرد؟ خب، شايد گاهی بيرحمی باشد به خطای کسی خنديدن يا کسی را خوار کردن، اما چگونه ممکن است بدون «رنج» چيزی آموختن؟ مگر راه که می‌رويم موران را لگد نمی‌کنيم، مگر برگها را لگد نمی‌کنيم، مگر زندگی همه‌اش خوردن و بلعيدن و نابود کردن نيست، و باز به وجود آوردن و زاييدن و شکوفا کردن. اين بازی زندگی است که همه‌ی ما را پلکان يکديگر ساخته است. اگر می‌خواهيم بالا رويم، بايد بيرحم باشيم. اين قانون پيشرفت است.