• آن کلاغی که پريد از سر ما

امروز صبح هديه‌ای يا نشانه‌ای از آسمان برايم رسيد. فقط مانده‌ام که چگونه تأويلش کنم! اندکی از هفت گذشته بود که از خانه زدم بيرون. تازه داشتم از فرعی کنار خانه‌ام وارد خيابان اصلی می‌شدم که چشمم به پايين بارانی‌ام افتاد. از دکمه‌ی ماقبل آخر تا پايين بارانی‌ام را ماده‌ای سفيد و آهکی و لزج پوشانده بود، انگار تخم مرغی روی آن شکسته باشند. خيره به آن نگاه می‌کردم و متعجب بودم که کی و چگونه اين طور شده است؟ آيا در بين راه به جايی برخورده بودم و متوجه نشده بودم؟ يادم نمی‌آمد که در هنگام پوشيدنش در خانه متوجه چيزی شده باشم. دستمالی از جيبم درآوردم و شروع به پاک کردنش کردم. کمی از آن کثافتها که هنوز گرم بود پاک شد، اما سفيدی پخش شده بر روی بارانيم و کمی زردی باقی مانده بود. نمی‌دانستم بروم لباسم را عوض کنم يا به راهم ادامه دهم. تصميم گرفتم بروم به کلاسم برسم. و رفتم. در بين راه به ياد فيلم «پرندگان» هيچکاک و بعد بازسازی هجوآميز مل بروکس از آن در فيلم «ترس از ارتفاع» افتادم. به روی سرم دست کشيدم تا ببينم چيزی هم بر سرم ريخته است يا نه. خوشبختانه خبری نبود. تا ظهر کمی به «نشانه‌شناسی» آن فکر می‌کردم و حتی به يکی از همکارانم هم در راه ناهار گفتم که اين «نشانه»ی چيست؟ او خنده‌ای کرد و گفت «اگر پرنده‌ای به شانه‌ات نشست فکر کن، اين چيز مهمی نيست».

خب، امشب گويا قرار است صحبت من درباره‌ی فيلم «سولاريس» تارکوفسکی، برای «سينما ماوراء»، شبکه ۴، در ساعت ۲۳:۱۵ به بعد پخش شود. شروع فيلم ۲٠:۴۵ خواهد بود، اما فيلم طولانی است و صحبت درباره‌ی فيلم احتمالا بعد از ساعت ۲۳:۱۵ تا ۴۵ دقيقه‌ی بامداد به طول خواهد کشيد. من البته توصيه می‌کنم فيلم را ببينيد و بعد از پايان فيلم برويد بخوابيد. شب خوش.