• چهارسال سکوت

مدتهاست که دوستان از من می‌پرسند چرا چيزی منتشر نمی‌کنم؟ و مقصودشان کتاب است. من از جهاتی سالها پرکار بوده‌ام. با اينکه نشر تنها کارم نبوده است. و حالا مدتهاست که دست کم کتابی نداشته‌ام. آيا کاری نداشته‌ام يا کاری نکرده‌ام؟ در اين چهارسال دست کم ۱۲ کتاب می‌بايد منتشر می‌کردم، طبق برنامه‌ای که داشتم. و هميشه ناشری داشته‌ام که بخواهد با من قرارداد ببندد. در اين چندسال چقدر زيان مالی به خودم زدم. يا بهتر است بگويم در اين ۸ سال. يا حتی در اين ۱۵ سال. حال خودم را نمی‌فهمم. دوسال است که کتابی را به دست ناشرم داده‌ام و با اينکه طرح جلد آن آماده بود تا در اوايل پاييز ۸۳ منتشر شود، به بهانه‌ی بازبينی آن را نگه داشتم و اجازه‌ی چاپش را ندادم و ناشرم (دوست گرامی آقای ناصر ايجادی، فصيده‌سرا) با بردباری احترام‌برانگيزی با من کنار آمد و رعايت حالم را کرد. کتابهای ناتمام ديگرم نيز بسيار است. هريک با يکی دو هفته کار جدی تمام است. آيا افسرده شده‌ام؟ هرجا که مطلبی درباره‌ی «افسردگی» بوده است خوانده‌ام تا ببينم چه علائمی دارد و با خودم بسنجم. نمی‌دانم، شايد «افسردگی» من هم از نوع خودم باشد. به هر حال، کارم به دوا و دکتر نکشيده است. اما آيا همين چيزهايی که اينجا می‌نويسم حاکی از حالی خراب نيست يا فقط «بازی» است؟ «بازی» برای خراب کردن خود. نمی‌دانم. نمی‌دانم چرا برای کارهای طولانی حوصله ندارم و کارهای زياد اما ناتمام گردم را گرفته، تا حدی که گاهی گيج و ناتوان می‌شوم. و بعد همه چيز را رها می‌کنم. چطور می‌توانم فراموش کنم. اين قدر درد برای چه؟   

پی‌نوشت:

خب، «ناله فريادرس عاشق مسکين آمد». رفيقا، ميزبانا، در بگشای، دلتنگم. «مهدی» جان ممنون از «سيب»ات.