• انتخاب

امروز صبح اين خبر «۲۵ درصد طلاقها» در «انتخاب» را می‌خواندم:

« ۱۹  بهمن ماه ۱۳۸۵ ساعت : ۴۹ , ۱۵

خبرگزاري انتخاب : ۲۵ درصد طلاق ها براى زوج هايى رخ مى دهد كه با آشنايى خيابانى و يا از طريق اينترنت ازدواج كرده اند.

اصغر كيهان نيا، روان شناس، با اعلام اين مطلب گفت: يكى از اصلى ترين علت هاى طلاق در جامعه اين است كه افراد به جاى اين كه از تجربه پدر و مادرشان استفاده كنند، خود براى ازدواج تصميم مى گيرند و والدين خود را بى سواد مى دانند.

وى اقتصاد بيمار، پولدار شدن يك شبه، زياده خواهى و مصرف گرايى برخى از بانوان و خيانت برخى از آقايان را از علل ديگر طلاق در جامعه برشمرد».

يکی از «مغالطات» رايج در نظام خبررسانی جمهوری اسلامی «مغالطات آماری» است. به همين نمونه توجه کنيد: (۱) «۲۵ درصد طلاقها برای زوجهايی رخ می‌دهد که با آشنايی خيابانی و يا از طريق اينترنت ازدواج کرده‌اند!» علت چيست؟ تصميم گيری فردی! چاره چيست؟ به سخن والدين خود گوش کنيد! آنچه در اين آمار وحشتناک «۲۵» درصد به آن توجه نمی‌شود اين است که اگر ۲۵ درصد طلاقها به علت خارج شدن از معيار سنتی ازدواج در جامعه بوده است، پس آن ۷۵ درصد باقيمانده که با نظارت والدين بوده است چرا به طلاق انجاميده است؟ برای آن ۷۵ درصد علل ديگری ذکر می‌شود! اما می‌توان پرسيد که آيا برای ما نحوه‌ی آشنايی و ازدواج مهم است، يا «معيارها»يی که برای انتخاب داريم. اگر «معيارها»ی ما غلط باشد، ديگر فرقی نمی‌کند که چه کسی آن را به کار می‌گيرد، زوجها يا والدين‌شان. و آشنايی چگونه حاصل می‌شود، در حمام يا مسجد يا روضه (سنتی) يا در دانشگاه يا مترو يا سينما. «معيارها» چيست؟ آيا مشروعيت ازدواج به نحوه‌ی آشنايی است؟

در اين «چاره‌انديشی» سنتی آقای روان‌شناس ارزشی ديگر نيز نهفته است. جامعه‌ی ما جامعه‌ای است که ارزش انتخابهای فردی و تجربه‌ی شخصی در آن «صفر» است. بنابراين، می‌توان به راحتی نشان داد که وقتی زوجهايی با تصميم خودشان و برخلاف ميل پدر و مادرهايشان ازدواج می‌کنند، چنان در زندگی آينده حمايت والدين را از دست می‌دهند، در جامعه‌ای که جوان بی‌يار و ياور قادر به کسب آينده‌ی روشن و ترقی اجتماعی نيست، که ادامه‌ی زندگيشان با مشکلات بسياری رو به رو می‌شود و در اينجاست که والدين نيز سعی می‌کنند هرچه زودتر به فرزندان‌شان بفهمانند که «آنان اشتباه کرده‌اند». در نتيجه، کشتی واژگون می‌شود تا «ارزش تجربه‌ی والدين اثبات شود!».

يکی از ارزشهايی که با آن زندگی جديد شکل گرفته است، ارزش تصميم و انتخاب فردی است، حتی اگر «غلط» باشد. «غلط» خود من بهتر از «درست» ديگران است. چون «غلط» من مال خودم است، اما «درست» ديگران مال من نيست. اين البته بدان معنا نيست که ما اشتباههای ديگران را تکرار کنيم. نه، زندگی هريک ما اصالت خود را از اين می‌گيرد که تا چه اندازه با تجربه و رضايت شخصی خود ما ساخته می‌شود. نسلی که هربار تجربه‌های پدران خود را تکرار می‌کند سرنوشتی بهتر از آنکه ما امروز داريم ندارد.