• تبريک به همکاران

دوتن از همکارانم، آقايان دکتر عبدالکريم رشيديان و دکتر منوچهر صانعی دره‌بيدی، به ترتيب، برای تأليف «ادموند هوسرل در متن آثارش» و ترجمه‌ی «دانشنامه‌ی زيبايی‌شناسی»، برنده‌ی جايزه‌ی کتاب سال شدند. به هردو آنان اين موفقيت را تبريک می‌گويم. يکی از چيزهايی که برای من جالب توجه بود، و البته مايه‌ی حيرت نبود چون پيش از اين بارها ديده بودم، برخورد بی‌اعتنای اوليای دانشکده و نيز روزنامه‌ها و حتی همين فضای مجازی خودمان با اين مسأله بود. در دانشکده و دانشگاه ما رسم است که مرگ شوهر خواهر يا شوهر عمه و شوهر خاله کسی يا آمدن کسی از حج را چنان بر پرده‌های بزرگ منقوش کنند که تا مدتها يادت نرود، و حال آنکه کسی ديگر اگر تمام خانواده‌اش را هم از دست بدهد کسی به او تسليتی نخواهد گفت و حتی نخواهند گذاشت که کاغذی بر ديوار باقی بماند؟ اگر يکی از استادان گروه جامعه‌شناسی دانشکده ما برنده کتاب سال می‌شد چه قيامتی که در دانشکده ما بر پا نمی‌شد؟ واقعاً چه رابطه‌های جالبی است ميان «قدرت» و «تسليت» و «تبريک»؟ حتی تسليت‌گويان و تبريک‌گويان بيشتر از آن بهره‌مند می‌شوند؟ چرا برنده شدن کتاب «داستان» نويسنده‌ای بيست و چندساله، يا «فيلم» فيلمسازی سی و چندساله، مهمتر از نوشتن يا ترجمه‌ی کتابی فلسفی يا علمی جلوه می‌کند؟ اين پرسشی است که بارها ذهن مرا به خود مشغول داشته است. چرا نوبل ادبيات مهمتر از «فيزيک» است و چرا برای «فلسفه» به کسی «نوبل» نمی‌دهند اما برای «فيزيک» می‌دهند؟ چرا دولت حاضر است اين همه پول برای فوتبال خرج کند؟ چرا بايد بازيکن فوتبال در سن ۱۸ سالگی سالی ۲٠٠ ميليون پول بگيرد آن هم از سوبسيد دولتی؟ و آن وقت محمدجعفر پوينده حتی نتواند حق‌الترجمه کتابش را از ناشرش بگيرد؟ و تازه عاقبت اين کجا و عاقبت آن کجا؟ آن فوتباليست اگر حشيش بکشد و گذارش به بيمارستان بيفتد، سيل هوادارانش بيمارستان را محاصره می‌کنند، يا اگر در فاحشه‌خانه پيدايش کنند...؟ اما آن يکی اگر در جايی از عشق سخن گفته باشد، وای ... چه زمانه‌ای است!