• اين روزها

عجب هوای فرحبخشی است اين روزها و شبها. از قدم زدن برمی‌گردم (۲۱:۳٠). خيابانها پر رفت و آمد است، اما در کوچه‌ها کسی قدم نمی‌زند. قيطريه امشب حتی خلوت‌تر از شبهای زمستانی بود. پاييز و زمستان گذشته هوا خوب بود. و بهارش هم همين طور. مدتها بود که پوشيدن ژاکت را از ياد برده بودم. امسال تمام زمستان و حتی عيد را با ژاکت گشتم. گمون نمی‌کنم هوای سال گذشته و امسال در اين ده پانزده سال سابقه‌ای داشته باشد. شايد اينها از برکت سال «خوک» باشد. هرچه اسمش زشت است، خيرش زياد است.

امسال عهد کرده بودم که نشينم پای تماشای فيلمهای سينمايی تلويزيون. اما نتوانستم عهدم را نگه دارم. چندتايی را ديدم. گمون می‌کنم شبکه‌های ۱ و ۲ و ۴ تا اينجا از همه بهتر بودند، البته بقيه را تعقيب نکردم، و برخی از فيلمها را هم فقط بخشی از ابتدايشان را ديدم. و البته شبکه‌ی ۲ فيلمهايش خيلی بهتر بود. اين دو سه روز در اين هوای ابری و مه‌آلود، سه تا فيلم غم‌انگيز ديدم که دوتاش آلمانی بود. فيلم ژاپنی «شينوبی» (۲٠٠۵) جذاب بود و لطيف و غم‌انگيز. و فيلم ديشب شبکه ۲، «زوفی شل» (۲٠٠۵)، و فيلم امروز شبکه ۴، «ناپولا» (۲٠٠۴)، هردو آلمانی، نفس‌گير بود و تلخ. اين دو فيلم آلمانی را امروز ديدم. ديشب تلويزيونم تصويرش رفت و آخر شب در خماری ماندم. امروز ظهر تعميرکار آمد و ظرف چنددقيقه درستش کرد. برای من هيچ چيز تسکين‌دهنده‌تر از راه رفتن و فيلم ديدن نيست: دو حالت متناقض در حرکت. خب، عيد هم به نيمه رسيد. و هنوز ...