• زندگی!

وقتی يکی دو ماه قبل خبر رسيد که از روزنامه‌های «هم ميهن» و «شرق» بعد از سالها رفع توقيف شده است و اين دو روزنامه می‌توانند با همان نامهای قبلی انتشار يابند، برخی رندان به‌طور معناداری از خود می‌پرسيدند که اين حرکت تازه‌ی «دستگاه» را چگونه بايد تأويل و تفسير کرد؟ آيا باز وقت انتخابات است؟ آيا شکست برنامه‌های اجتماعی و سياسی «گروه حاکم» و عواقب دامنه‌دار آن باز «نظام» را وادار به بازی گرفتن «نيمه‌ی دوم» خود کرده است؟ يا فشارهای بين‌المللی سبب شده است که باز يکی دو دهان «خودی درجه‌ی دوم» برای روز مبادا باز شود؟ يا، مثلاً، راه افتادن سايتهای خبری و فرهنگی و راديو و تلويزيونهای خارج از ايران سبب شده است، برای سرگرمی هم که شده برخی از روزنامه‌نگاران و ارباب قلم باز سر کار گذاشته شوند تا دست کم برای امرار معاش به خدمت اين رسانه‌ها درنيايند و عذری برای بيکاری و همکاری نداشته باشند؟ و البته، خوانندگان هم از داخل تغذيه شوند.

وقتی «شرق» توقيف شد و دست اندرکاران اين روزنامه ديگر به سراغ «پروانه» و «نام» تازه‌ای برای انتشار نرفتند، معلوم شد که آنان يا حريف‌شان ديگر از اين بازی خسته شده‌اند، شايد هم آن‌قدر به تعداد نامهای توقيفی افزوده شده بود که با اين روال ديگر هيچ نام بامعنايی در فرهنگهای لغت باقی نمی‌ماند و روزنامه‌ها و هفته‌نامه‌های آينده مجبور می‌بودند نامهايی مهمل برگزينند تا تداعی‌کننده‌ی نامهای قديم نباشد! باری، علت هرچه بود، اکنون «هم ميهن» توقيف شده است، گرچه تنها «هم‌ميهنی» نيست که در توقيف است! تا باز در «پشت پرده» چه‌ها رود. اما هرچه رود آنچه بر دلهای دردمند اين روزنامه‌نگاران رفته است، و فرياد دادخواهی زيدآبادی امروز آن را به گوش ما رساند چيزی نيست که فراموش شود. لعنة‌الله علی القوم الظالمين و اعوانهم و انصارهم اجمعين.