• خداحافظ برانکو!

ما بالاخره نفهميديم اين چيزی که به آن بازی «فوتبال» می‌گويند «علم» است يا «شانس». اين همه پول به مربی و بازيکن فوتبال می‌دهند، فقط برای اينکه «شانس» دارند يا چيزی «آموخته»اند! به هر حال، ما که از اين «شانسها» نداشتيم. خدا «شانس» بدهد! ديشب بعد از باخت ايران از کره قيافه‌ی فردوسی‌پور ديدنی بود — ناآرام بود و چشمهايش به اين طرف و آن طرف می‌دويد، خون خونش را می‌خورد. معلوم بود که از قبل توجيه شده بودند که در صورت باخت ايران چه عکس‌العملی نشان دهند — «با شايستگی باختيم»، «شانس نداشتيم»، اينها جملاتی بود که دائم بر زبان می‌آمد، اما دل چيز ديگری می‌گفت. معمول شده است که از مردم بخواهند برای «پيروزی» تيمهای ورزشی «دعا کنند». خب شايد «کم دعا کرديم» يا «دعايمان مستجاب نشد» يا «خدا ديگه با ما نيست»، کسی چی می‌داند، يکی نيست به ما بگه که بالاخره تو اين مملکت کی مسؤوله: «شانس»، «خدا»، «دعا» ....

واقعاً چه زشت بود وقتی که در آلمان باختيم و فردوسی‌پور با آن وضع مردم را عليه برانکو تحريک کرد. کاری کرديم که بنده خدا حتی برای خداحافظی هم به ايران نيايد. چه خوش‌استقبال و بد بدرقه‌ايم. ولی، دوستی می‌گفت چه خوب شد که باختيم، گفتم چرا: «گفت اگر می‌برديم و در مراحل بالاتر به قهرمانی می‌رسيديم، ميان اين همه شکست (گرانی و بدبختی و هزار درد ديگر)، می‌گفتند بعد از سی سال پيروز شديم. و می‌گذاشتند پای خودشان. هميشه همين‌طور است. هروقت يک چيزی در ايران بخواهد ثمر دهد، هزارتا مدعی پيدا می‌شود تا ميوه را بچيند. حالا، خيال‌مان از اين بابت هم راحت شد!». اما در اين جام فقط يک چيز در تلويزيون چشمگير بود: جهانگير کوثری. يک ۲۰ سالی بود که ديگر او را در تلويزيون نديده بودم. من بعد از مانوک خدابخشيان از جهانگير کوثری به عنوان مفسر فوتبال خوشم می‌آيد.