• «خودشيفتگی» و «ميانمايگی»

خواندن برخی نوشته‌ها حسی از شگفتی و درماندگی و خشم در آدم برمی‌انگيزد. بدترين نوشته‌ها از نظر من نوشته‌هايی است که مجموعه‌ای از اسمها و صفتهای متضاد را کنار هم می‌نشانند و آن وقت می‌خواهند درباره‌ی يکی از آن صفتها و اسمها داوری نيز بکنند. کسی که ديگران را «ميانمايه» می‌نامد يقيناً «خودشيفته» است و نه تنها باید از اين «خودشيفتگی» شاد باشد بلکه بايد با غرور و دليری در پای آن نيز بايستد. فريدريش نيچه که در ناميدن «همعصران» خود به «ميانمايگی» بسی گشاده‌دست بود بی‌هيچ شرمندگی «خودشيفته» بود و از آن باک نيز نداشت. او ستاينده‌ی غرور نيز بود. از همين رو، همه‌ی ناقدان او بر «خودشيفتگی» بی حد و حصرش انگشت گذارده‌اند و او را نکوهيده‌اند. اما، در کشور ما، که دشنامهای تازه و خوش‌آوا زود دزديده می‌شوند، چيزی که همواره فراموش می‌شود «انسجام» است. از همين رو، کسی که ديگران را «ميانمايه» می‌نامد نه تنها از «خودشيفتگی» خود غفلت می‌کند، بلکه در همان حال اين «ميانمايگان» را به «خودشيفتگی» نيز نکوهش می‌کند! به راستی، چگونه می‌توان کسانی را به «ميانمايگی» نکوهيد و در همان حال «خودشيفته» نبود و باز بر «خودشيفتگی» اين «ميانمايگان» نگونبخت اصرار ورزيد؟ آيا اين غیر از اين است که هنوز «ميانمايگی» نيز در کار نيست؟