• ناامنی روانی

اگر از من بپرسند، «چه چیز را "علت" مشکلات اقتصادی کشور می‌دانی؟» می‌گويم: «ناامنی روانی». و اگر باز بپرسند، «چه چیز را "علت" ناامنی روانی می‌دانی؟ می‌گويم: «بی‌ثباتی سياسی». و اگر باز بپرسند، «چه چیز را "علت" بی‌ثباتی سیاسی می‌دانی؟ می‌گويم: «نداشتن نظامی مشخص از حیث سياسی، چه به صورت استبدادی و چه به صورت دموکراتیک و چه به هر صورت دیگری؟» و اگر بگويند «اين حرف يعنی چه؟» آن وقت می‌گويم:

اگر در زمان حاضر در هر ساعتی از روز و شب تلویزیون این مملکت را باز کنيد و شبکه ۱ آن را ببینید، و شلیک خمپاره‌ها و موشکهای کاتیوشا و حرکت سربازان و کامیونها را مشاهده کنید و سرودهای حماسی را بشنوید، آن وقت اگر تازه به اين کشور قدم گذاشته باشید، پیش خود خیال می‌کنید که با کشوری در حال جنگ رو به رو هستید! این تصور شما شاید با واقعیت امروز ايران سازگار نباشد، اما با «حقيقت» آن سازگار است. بدین معنی که ما دست کم از سال ۵۹ به این سو به‌طور علنی و رسمی در حال جنگی فرسايشی و تمام عیار هستیم. این جنگ هرروز جبهه‌های تازه‌ای برای خود می‌گشايد: (۱) جنگ «پيروان خط امام» با «لیبرالها» و ديگر مخالفان و معاندان؛ (۲) جنگ با دانشگاه (انقلاب فرهنگی)؛ (۳) جنگ با دشمنان متجاوز بعثی؛ (۴) جنگ با تهاجم فرهنگی: رويش فرهنگ طبقه‌ی متوسط جدید؛ (۵) تجزيه و اختلاف در درون: جنگ با غيرخودی‌ها — ريزشها و رويشها؛ (۶) جنگ بر سر انرژی هسته‌ای؛ (۷) باز روز از نو روزی از نو: پايان چرخه‌ی اول و از سرگیری همان شعارها عليه خودی‌های دیروز و دشمنان امروز.

در این سی سال در قلمرو سیاست جنگی دائمی وجود داشته است از برای قدرت و اين قدرت نامطمئن از آينده‌ی خود، و اتباعش نامطمئنتر از او، فقط به يک چيز می‌انديشند: چگونه می‌باید از برای روز مبادا بيشتر اندوخت؟ هیچ‌کس به اين نمی‌انديشد که چرا اين روز مبادا بايد فرا رسد، و اگر قرار است فرا رسد چگونه می‌بايد جلو آن ایستاد؟ و از وقوعش مانع شد؟ هيچ‌کس نمی‌انديشد که اگر روز مبادا فرا رسد هيچ کدام از اين اندوخته‌‌ها گرهی از کار کسی نخواهد گشود؟ هرگز. 

پی‌نوشت: درباره فلسفه و فرهنگ (ايسنا)