• قول

هفته‌‌ی گذشته دختر خانم دانشجويی پرسشی از من کرد که سالهاست دختران دانشجو از من می‌کنند: «چرا اين همه در فلسفه و ادبیات با زنان دشمنی هست؟» اين پرسش همواره با پرسشها و گلايه‌های ديگری نيز همراه است، دختران دانشجو نه تنها از سخنان فيلسوفان و هنرمندان درباره‌ی خود ناراحت می‌شوند، بلکه گاهی احساس می‌کنند «زن بودن» نفرينی است که نثار آنها شده است و بايد از اينکه زن به دنیا آمده‌اند و دارای چنين خصوصیات پليدی هستند از خود متنفر باشند. اين رانده شدن از خويش برای بسیاری از دختران جوان دانشجو مايه‌ی نوميدی است، به‌ويژه وقتی می‌بينند که فرزانه‌ترين و بلندمرتبه‌ترين و دانشمندترين و هنرمندترين مردان نيز به چشم خواری در آنان می‌نگرد! ريشه‌ی اين بدگمانی به «زن» و توصيفهای تحقيرآميز او در ميان مردان کجاست و آيا آنچه مردان درباره‌ی زنان می‌انديشند پندار است يا حقيقت؟ آيا مردان حق دارند چنين سخنان و انديشه‌هايی را به زبان آورند؟ يا بايد بعد از اين «زبان بهداشتی‌تری» برای نوشته‌های مردان انتخاب کرد و آنان را وادار به رعایت آن کرد؟ من اکنون فرصت آن را ندارم که به اين پرسشها پاسخ دهم، گرچه به دوست دانشجویم پاسخی دادم. پاسخ تحقیقی و مستند را می‌گذارم برای فرصتی دیگر. اما چه چيز بر آنم داشت که امشب اين چیزها را بنویسم.

جمعه‌ شب گذشته «سينما ۴» فيلم قول (۲۰۰۵) را از سينماگر برجسته‌ی چينی چن کايگه به نمايش گذاشت، و احتمالا اين فيلم فردا بعد از ظهر حدود ۱۵:۳۰ باز از شبکه ۴ پخش خواهد شد. دوست داشتم درباره چن کايگه مفصلتر بنويسم، چون از یکی دو فیلم او به‌ويژه خيلی خوشم آمده است. اما وقتی خواندم که درباره‌ی او ويژه‌نامه‌ای منتشر شده است، و آن را نديده‌ام، باز از نوشتن منصرف شدم. با اين همه، اکنون نمی‌توانم جلو خودم را بگیرم، به شما توصيه می‌کنم اگر اين فيلم را نديده‌ايد ببينيد. فرداشب چيزی درباره اين فيلم ‌می‌نويسم.