• آبشار کبوترخان

پنجشنبه ۶ تیر با دوستم رفتیم به دارآباد. این یکی دو سالی که با هم کوه رفتن را شروع کردیم تقریباً هرهفته به یکی از این چهارتا کوهی که در اطراف‌مان هست می‌رویم: دارآباد، کلک چال (جمشیدیه)، شیرپلا (دربند)، ایستگاه ۵ (توچال) و درکه — و البته یک بار هم رفتیم گلابدره که جای مزخرفی بود و دیگر هرگز حاضر نیستم پایم را آنجا بگذارم. من دوست دارم صبحها و در روزهای تعطیل بروم کوه تا «آدم» و «ازدحام» هم ببینم، اما دوستم صبحها نمی‌تواند زود از خواب بیدار شود، چون شبها را بیدار می‌ماند. اما من، به عکس، اصلا تحمل شب‌زنده‌داری ندارم. من اگر شبی نخوابم، چندبرابر آن در روز هم نمی‌تواند جبرانش کند. من کم می‌خوابم، اما خوب می‌‌خوابم. باری، من برای کوه رفتن و خیلی چیزهای دیگر اصلا نیاز به «پا» ندارم و این جور جاها را به راحتی به تنهایی می‌روم، حتی اگر انگشت‌نما باشم — تنها جایی که خجالت می‌کشم تنها بروم رستورانهای گرانقیمت است، و چقدر دوست دارم بروم و نمی‌روم، اگر اروپا بود حتماً یکی از این اسکورتهای دیپلماتیک روس کرایه می‌کردم! اما دوستم، به عکس، کوه رفتن مجددش را مدیون من است و کم پیش می‌آید که تنها به کوه یا استخر برود. باری، در این مدتی که با هم کوه رفته‌ایم، من خیلی چیزها را از همراهی او به دست آورده‌ام. یکی از آنها رفتن به کوره‌راهها و ماجراجوییهای است که من به‌تنهایی هیچ‌وقت به طرف آنها نمی‌رفتم. و در این کشفها چه لذتی است. پنجشنبه‌ی دوهفته پیش یکی از این راههای تازه را از مسیری ناهموار در پیش گرفتیم و به آبشار کبوترخان رسیدیم. در طی این مسیر نخستین بار من از پایین رفتن از دیواره‌ای عمودی سرباز زدم. چون واقعاً از ارتفاع کمی دچار ترس می‌شوم. در عوض راه طولانیتر و نفس‌گیر‌تری را رفتم که حسابی حالم را گرفت. این دو عکس را در آبشار گرفتیم که البته عکسهای موبایلی خوبی نیست. شاید این هفته یک دوربین خوب و گرانقیمت خریدم.