• مادام بواری‌های عصر ما

برای من، اگر تصمیم بگیرم روزنامه بخوانم، مهمترین صفحه‌هایش صفحه‌های حوادث و ورزش و صفحه‌ی آخر است. شنبه و یکشنبه‌ی این هفته دو خبر در صفحه‌ی حوادث روزنامه‌ی اعتماد برایم بسیار تکاندهنده بود: کودک دوساله قربانی یک عشق خونین شد؛ دختری برای فرار از ازدواج اجباری نامزدش را کشت. سالها درج چنین اخباری در روزنامه‌ها یا ممنوع بود یا اثری از آنها نبود. اوایل سالهای هفتاد را به خاطر می‌آورم که دوستی برایم از تعداد زیاد زندانیان متهم به زنا با محارم سخن گفت. سالهای بعد از ۷۶ خواندن این گونه اخبار دیگر چیزی عادی شده بود. چندسال پیش، گمان می‌کنم «شرق» بود که گزارش داده بود پدربزرگی از نوه‌اش به دادگاه شکایت کرده است: به جرم آبستن کردن دخترش — خواهرزاده و خاله. خبرنگار گزارش کرده بود که آن دو بی‌هیچ شرمندگی گفته‌اند که یکدیگر را دوست دارند و می‌خواهند بچه‌شان را نگه دارند. دیگر نفهمیدم بر سر این پرونده چه آمد. در این مملکت آن‌قدر خبر تکاندهنده هست که اخبار دیروز را به راحتی فراموش کنی. باری، گمان من بر این است که اینها «درد‌نشانه‌ها» (Symptoms)ی جامعه‌ی مایند. جامعه‌ی ما بیماری رو به مرگ است. و بی‌شک بزرگترین علتش هم نداشتن طبیب است. از «سفیه» چه کاری برای این جامعه ساخته است؟ خب، به نظر شما علت اتفاق افتادن این چیزها در این جامعه چیست؟ چرا باید همسرکشی در رتبه اول جنايتهای خانوادگی باشد؟