• چرا مردم «فاحشه‌ها» را دوست دارند؟

از فیلمسازان توقع می‌رود که فیلم بسازند، و نه اینکه سخنان نغز یا حکمت‌آمیز بگویند. اما اگر کسی را با اندیشه سر و کار باشد، هر پیشه‌ای هم که داشته باشد، لاجرم زبان به سخن خواهد گشود. سخن گفتن چیزی همچون نقاشی کردن یا نواختن موسیقی نیست. چراکه زبان را به همه داده‌اند. و البته اندیشه را. اما، مثلاً، هرکس را توان نقاشی کردن یا نواختن موسیقی نیست. باری، در میان فیلمسازان اندیشمند کم نیست سخنان نغز یا حکمت‌آمیزی که هم می‌توان آنها را به‌منزله‌ی اندرزها و قواعدی درباب سینما دانست و هم گاهی حکمتهایی در باب زندگی. آلفرد هیچکاک، روبر برسون، اینگمار برگمان، ژان لوک گدار، آندری تارکوفسکی و بسیاری دیگر را از این سخنان نغز و حکمت‌آمیز (aphorisms) بسیار است. گدار در جایی در اشاره به تفاوت سینمای تجاری و سینمای اندیشه‌برانگیز می‌گوید: «مردم فاحشه‌‌ها را دوست دارند، چون در هنگام عشقبازی مجبور نیستند با آنها حرف بزنند». به گمان من این سخن خوب توضیح می‌دهد که چرا بسیاری دوست دارند هیچ چیز نفهمند و در خواب خوش فرو روند. و البته آدمی را به خوابهای خوش نیاز است. با این همه، هیچ آدمی دوست ندارد همیشه بخوابد. سرانجام، بیداری هم سر می‌رسد.