• در پناه جستن به خدا از ناملایمات و اخلاق ناستوده و کردارهای ناپسندیده

خدایا، به تو پناه می‌برم از طغیان حرص و تندی خشم و غلبه حسد؛ و ضعف نیروی صبر و کمی قناعت و سوء خُلق و افراط شهوت و غلبه‌ عصبیت؛ و پیروی هوس و مخالفت هدایت و از خواب غفلت و اقدام بر تکلّف و گزیدن باطل بر حق و پافشاری بر گناه و خُرد شمردن معصیت و بزرگ شمردن طاعت و تفاخر توانگران و تحقیر درویشان و کوتاهی در حق زیردستان؛ و ناسپاسی به کسی که بر ما حقی داشته باشد. و از آنکه به ستمکاری کمک دهیم یا ستمدیده‌ای را خوار گذاریم. یا آنچه را که حق ما نیست بخواهیم. یا در علم از روی بی‌اطلاعی و برخلاف عقیده سخنی بگوییم. و پناه می‌بریم به تو از آنکه قصد خیانت با کسی داشته باشیم. و از آنکه در اعمال‌مان خودپسندی کنیم، و آرزوهای خود را دراز سازیم و پناه می‌بریم به تو از بدی باطن، و کوچک شمردن گناه خُرد، و از آنکه شیطان بر ما چیره گردد، یا سلطان به ما ستم کند. و پناه می‌بریم به تو از دست آلودن به اسراف، و از نایافتن رزق کفاف و پناه می‌بریم به تو از شماتت دشمنان و احتیاج به همگنان، و زیستن در سختی، و مرگ بدون آمادگی. و پناه می‌بریم به تو از عظیمترین حسرت و بزرگترین مصیبت و بدترین بدبختی که حسرت قیامت و مصیبت در دین و دخول به دوزخ است و از بدی عاقبت و نومیدی از ثواب و نزول عقاب.

خدایا بر محمد و آل او رحمت فرست و مرا و همه مومنین و مؤمنات را از همه این شُرُور پناه ده، ای مهربانترین مهربانان.

(با اندکی ویرایش از صحیفه سجادیه، ترجمه صدر بلاغی، انتشارات حسینیه ارشاد، ۱۳۵۵، دعای ۸، ص ۴۷–۱۴۳)