• وقتی کیارا نایتلی گفت: «کات! این در فیلمنامه نبود؟»‏

خشونت خانوادگی علیه زنان یکی از شرم‌آورترین کارهایی است که ممکن است از مردی ‏سر بزند، با این همه سر می‌زند، حتی از مردان فرهیخته‌ای که ممکن است هرگز چنین گمانی ‏دربارۀ آنها نرود! شاید مردان در لحظاتی آن‌قدر خشمگین باشند یا آن‌قدر از خود بی‌خود که ندانند ‏چه می‌کنند و بعد پشیمان شوند، شاید زنان نیز آنان را تحریک کنند، با این همه آنها آن کارها را ‏می‌کنند و به هر حال، انتظار می‌رود که دست کم کارهایی نکنند که دیگر اختیاری نداشته باشند، ‏مثلاً، استفاده از مواد مخدر و دیگر چیزهایی که اختیار را از آدمی سلب می کند. خویشتنداری ‏چاره‌ای قدیمی است.‏

سالها قبل که در کوچۀ مینای نیاوران می‌نشستم، همسایه‌ای داشتم که شبها خواب را بر من ‏حرام می‌کرد. از ساعت ۱۲‌شب تا حدود ۲ بامداد صدای کاسه و قابلمه و جیغ و فریاد بود که ‏آرامش از من می‌ربود و مرا میان «مداخلۀ بشردوستانه» و «رعایت حریم خصوصی» و ‏استفاده از «حقوق شهروندی» خودم مردد می‌کرد. و البته، «مداخلۀ بشردوستانه» و استفاده از ‏‏«حقوق شهروندی»، هیچ یک نیز هیچ وقت به واقعیت نپیوست و «حفظ حریم خصوصی» بود ‏که پیروز شد. اتاق خواب من، درست پشت به آشپزخانۀ آنها بود. باری، سالی که من به آن ‏مجموعه رفتم، زن بعد از هفت سال ازدواج مشترک تازه صاحب فرزندی شده بود، شاید به این ‏دلیل که به او گفته بودند، چاره «بچه» است! یکی دوسال بعد آن دو از هم جدا شدند و زن هم ‏آپارتمانش را به من اجاره داد و به خانۀ مادرش رفت تا با مادرش زندگی کند. تازه، آن وقت بود ‏که خانم همسایه برایم گفت، شوهرش گرافیست و هنرمند بوده است و اهل «مدیتشین» و البته ‏کمی هم مواد مخدر. با این همه، حتی بعد از این همه دعوا و مرافعه شوهرش را دوست داشت و ‏می‌گفت: «هنرمند بود دیگر!».‏

این فیلم تبلیغاتی کوتاه که کیارا نایتلی برای حمایت از زنان در برابر خشونت خانوادگی ‏بازی کرده است، تفاوت «فیلم» و «واقعیت» را به خوبی روشن کرده است: جایی که می‌توان ‏فریاد زد، «کات! این در فیلمنامه نبود؟»، و جایی که دیگر نمی‌توان فریاد زد، «بس کن! قرار ما ‏این نبود؟» و البته، دیوارهای بستۀ حریم خصوصی نیز شاید هیچ فریادرسی برای کسی نگذارد. ‏بدین گونه است که هرهفته دوزن در نتیجۀ خشونت خانوادگی کشته می‌شود.‏