• فلسفه، خودشناسی و ارزش پرسشگری

بسیاری از کسانی که عادت کرده‌اند برای هرچیزی پاسخ حاضر و آماده‌ای داشته باشند، طرح ‏بسیاری پرسش‌ها برایشان خنده‌دار و عجیب می‌نماید. شاید بی‌دلیل نیست که این گونه افراد سخت ‏شیفتۀ دین‌اند یا مرید این و آن. هیچ چیز مانند پرسش برایشان مسخره نیست. از همین رو، ‏آماده‌اند تا با طرح هر پرسشی با استهزا و حمله به پرسشگر پاسخی درخور به پرسشگری او ‏بدهند! و او را ساکت کنند. و حال آنکه سرآغاز هر شناختی طرح پرسش است، هرچند این ‏پرسش‌ها در بادی نظر کودکانه یا پیش‌افتاده یا احمقانه به نظر آید. فلسفه و علم با همین ‏پرسش‌های کودکانه و به زعم برخی احمقانه آغاز شد. این جهان چگونه به وجود آمد؟ چرا به ‏وجود آمد؟ ما انسان‌ها چطور؟ چرا عاشق یکدیگر می‌شویم؟ علاقۀ جنسی چیست؟ و بسیاری ‏پرسش‌های دیگر نه تنها از سرآغاز فلسفه وجود داشته‌اند، و فیلسوفان کوشیده‌اند به آنها ‏پاسخ‌هایی معقول دهند، بلکه این پرسش‌ها هنوز هم ادامه دارند و پاسخ می‌طلبند. همین پرسش که ‏‏«چرا آقایان موطلایی‌ها را ترجیح می‌دهند؟» می‌تواند پاسخ‌هایی روان‌شناختی، جامعه‌شناختی، ‏زیست‌شناختی، و فلسفی و ... داشته باشد. می‌گویید: نه! بیایید امتحان کنیم.