• «خدا» در حکومت دینی!

حکومت دینی چیزعجیبی است. نخست اینکه، حاکمان گمان می‌برند که این «نعمت» و «دولت» و «عزت» از «فضل» خداست که به آنان داده شده است و آنان باید «حالش» را ببرند و از این نظر «شکرگزار» خدا باشند و تا عمر دارند بر این کرسی تکیه زنند و آن را به احدی غیر از خود واگذار نکنند. دوم اینکه، در فراهم کردن وسایل و تجهیزات نظامی و استخدام سپاهیان جهدی بلیغ دارند، از هرچه کم بگذارند این یکی را کم نمی‌گذارند، چون بقای خودشان مهم‌تر از بقای جامعه است. آنان در حفظ قدرت و شوکت و ثروت خود هرگز به «خدا» اعتماد نمی‌کنند و چیزی را از خدا به «دعا» نمی‌خواهند.  

نتیجه: 

 ۱) آنان از مردم می‌خواهند هر مشکلی دارند حل آن را از «خدا» بخواهند. 

۲) اما خود هرگز از «خدا» نمی‌خواهند جمعیت را متفرق کند، یا آنان را به خانه‌هایشان برگرداند یا مهر و محبت اولیای امور را در دل آنان بیندازد. آنان می‌دانند چگونه مردم را از هر حرکتی علیه «نظام» پشیمان کنند. 

۳) آنان با قساوت و بی‌رحمی تمام مردم را از هر درخواستی پشیمان می‌کنند و به مردم می‌آموزند، هرچه می‌خواهند باید از خدا بخواهند و از حکومت فقط باید اطاعت کنند و جز مدح و ستایش بر زبان نیاورند، اصلاح حکومت وظیفه آنها نیست. بدین سان است که خداوند به مستضعفینی که نمی‌توانند «نظام» حاکم بر خود را خود اصلاح کنند می‌آموزد:  

«... رَبَّنا أَخْرِجْنا مِنْ هذِهِ الْقَرْیَةِ الظّالِمِ أَهْلُها وَ اجْعَلْ لَنا مِنْ لَدُنْکَ وَلِیّاً وَ اجْعَلْ لَنا مِنْ لَدُنْکَ نَصیراً»  
«بار خدایا، ما را از این شهری که مردمش ستمکارند بیرون بیاور و از جانب خود برای ما سرپرست و یاوری بفرست»! 

این است راز سرنگونی همیشگی حاکمان در خاورمیانه، به دست نیروهای مهاجم بیگانه، و اینکه چرا در خاورمیانه انقلاب نادر است و استبداد و زورگویی  همیشگی است و حتی تغییر هم تغییر نیست! و چرا اعتقاد به منجی و نجات‌دهنده این قدر در این مردم قوی است و چرا حتی اسلام هم نتوانست مشکل طاغوت و فرعون را حل کند. به‌راستی چه کسی باید به مردمی یاری کند که جز خدا یاوری ندارند؟