• عقل و منطق «اسلامی»!؟

در خبرها آمده بود که یکی از نمایندگان «مجلس شورای اسلامی» (چه خوب که «ملی» نیست! همان به که «اسلامی» باشد!) در خصوص پیشنهاد «تروریست» نامیده شدن «سپاه پاسداران» از سوی «مجلس نمایندگان اتحادیهٔ اروپا» تهدید کرده بود که اگر  «اتحادیهٔ اروپا» چنین کند ما هم «تنگهٔ هرمز» را خواهیم بست! به این «برادر اسلامی و سپاهی» باید گفت که ای بزرگوار! حق آن بود که پیش از آنکه چنین سخنی بگویی لختی می‌اندیشیدی و با خود می‌گفتی: ۱) «اگر کسی مرا چاقوکش و چماقدار نامید» و من «با چاقو و چماق به او حمله بردم و بر سر و رویش کوفتم که من چاقوکش و چماقدار نیستم!»، آیا این خود گواهی استوار بر آن نیست که من «چاقوکش و چماقدار هستم!؟»، ۲) «اگر کسی مرا بددهن و بی‌تربیت نامید و من نیز او را به باد ناسزاهایی درشت‌ گرفتم، آیا این خود گواهی استوار بر آن نیست که من چنین هستم!؟» ۳) «اگر کسی مرا ”دیکتاتور“ و ”ستمگر“ نامید و  من او را به زندان افکندم و اموالش را مصادره کردم و از کار بیکار کردم و به بند انداختم و شکنجه کردم و تجاوز کردم و زدم و کشتم و  ...»، آیا این گواهی استوار بر آن نیست که من چنین هستم!؟ ۴) «اگر کسی مرا ”باج‌گیر“ و ”گروگان‌گیر“ نامید و  من خانوادهٔ او را به گروگان گرفتم و تقاضای باج کردم، آیا این گواهی استوار بر آن نیست که من چنین هستم!؟ ۵) «اگر کسی مرا ناقض ”حقوق بین‌الملل“ نامید و  من به «سفارتخانهٔ» کشور او حمله بردم و آن را ویران کردم یا کارکنان آن را به گروگان گرفتم»، آیا این گواهی استوار بر آن نیست که من چنین هستم!؟ آری، مثال‌ها بی‌شمار است. آنچه دربارهٔ ما گویند از  «دو» بیرون نیست: ۱) یا «راست» است ۲) یا «دروغ». ۱) اگر «راست» است که چرا آنها را «دروغ» می‌نامیم و آن‌گاه خود به دست خود و به کردار خود به «اثبات راستی» آن یاری می‌کنیم!؟، ۲) اگر «دروغ» است که چرا بیهوده خشم می‌گیریم و باز به دست خود و به کردار خود به «اثبات» آن دروغ یاری می‌کنیم!؟ اگر کسی را حساب «پاک» باشد از آنچه دیگران گویند «باک» نیست. شکیبایی می‌ورزد تا راستی بر همگان آشکار شود. با وحشت‌‌آفرینی و تهدید و داغ و درفش و زدن و کوفتن و کشتن هیچ حقیقتی نه «حقیقت» می‌شود، نه «اثبات»! تنها یک چیز «اثبات» می‌شود: «دروغ» بودن همهٔ ادعاهای گزاف و بیهوده.   

 دوشنبه، ۳ بهمن، ۱۴۰۱