• «تو» و «بيرون» ما

ضرب‌المثلی عاميانه می‌گويد: «تومون خودمونو می‌سوزنه، بيرون‌مون مردمو». امروز وقتی يکی از دانشجويان گفت، «ماهی دوميليون» می‌گيريد، فقط سرم را انداختم پايين و آهی در دل کشيدم. می‌خواستم از کلاس بزنم بيرون و چنان از دانشگاه بروم که هيچ وقت ديگر چشمم به اين کلاسها و دانشجوها نيفتد. مدتهاست که ديگر بيزارم از اين کار، و از اين سرزمين. نمی‌دانستم چه جوابی به او بدهم. در اين يک سالی که افزايش حقوقی برای استادان دانشگاهها قائل شده‌اند، بارها اين جمله را از برخی دوستان و دانشجويان و برخی اقوام و خويشان شنيده‌ام. گاهی حتی در ادای آن رشکی کينه‌توزانه هم پنهان است. آن قدر که حتی می‌ترسی لباسی را که قبل از افزايش حقوق خريده‌ای بپوشی، مبادا بگويند «وضعش خوب شده است»! واقعاً چه شغل مزخرفی است اين کار دولتی که حتی از يک ريال افزايش حقوق تو هم تمامی عالم خبر دارند! ارقامی که می‌گويند حيرت‌آور است. اما حيرت‌آورتر اين است که هيچ‌کس از خود نمی‌پرسد، با اين فرض که حتی رقم دوميليون هم درست باشد، درآمد بقال و قصاب و ميوه‌فروش و هزار خرت و پرت فروش ديگر چقدر است، تا چه رسد به روضه‌خوان و مداح و آخوند و پزشک و مهندس و تاجر بازار.

بلی، عضوی از هيئت علمی دانشگاه که دکتری داشته باشد و به مقام استاد تمامی رسيده باشد و دست کم نزديک ۶۰ سال داشته باشد، شايد چنين حقوقی بگيرد، و حتی با داشتن چند کار اضافی ديگر، حتی بيش از آن، اما همه‌ی اينها برای اين است که او هم زندگيی داشته باشد در سطح متوسط‌ترين افراد اين جامعه که هرگز تحصيلاتی در سطح او نداشته‌اند و اکنون حتی درآمدی به مراتب بيش از او دارند و نيازی به کار بيشتر هم ندارند و فقط کافی است بر روزهای عمرشان افزوده شود تا به ازای هرروز بر بهای مستغلات‌شان افزوده شود.

برای کسانی که مايل‌اند دريافتی مرا بدانند عرض می‌کنم که من حدود ۶۷۰ هزارتومان از دانشگاه دريافتی دارم که ۵۵۰ هزارتومان آن بابت اجاره خانه می‌رود و چيزی هم بر آن افزوده می‌شود تا امور روزانه بچرخد. اين همه در ازای حدود ۲۰ سال کار (۴ سال در مرکز نشر دانشگاهی و ۱۵ سال تدريس در دانشگاه و داشتن ۱۶ پايه ترفيع، بدون هيچ گونه ارتقاست). من حاضرم در ازای بازپس گرفتن ۲۰ سال از عمرم تمامی سوابق تحصيلی و علمی و مادی خودم را به هرکس که بخواهد، از جمله مفيستوفلس، يکجا تقديم کنم.