• خوشبختی در جهان

هفته‌ی پيش يکی از دوستان مقيم کانادا برايم پيوندی فرستاد به صفحه‌ای درباره‌ی نقشه‌ی جهانی خوشبختی — شما با حرکت موشواره‌تان بر روی اين نقشه می‌توانيد مقام کشورها را از حيث خوشبختی مردمانش ببينيد: دانمارک (اول)، سوئيس (دوم)، اتريش (سوم)، فنلاند (ششم)، سوئد (هفتم)، کانادا (دهم) و ايران (نود و ششم). فيلسوفان يونانی بر اين اعتقاد بودند که هر انسانی، طبعاً، آرزومند خوشبختی است و مقصود انسان از هر چيزی در اين جهان، چه مادی و چه معنوی، خواه ثروت و خواه سلامت و خواه علم و خواه فضيلت و خواه دين و خواه فلسفه، رسيدن به همين غايتی است که چيزی فراتر از آن ديگر برايش متصور نيست. اما برای آنچه زمانی «حکمت» و «دين» و «فلسفه‌ی اخلاق» بشارت‌دهنده بدان بودند و برای آن دستورهايی اخلاقی فراهم می‌کردند، امروز مقياسهايی عينی وجود دارد، گرچه هنوز احساس درونی خوشبختی به جای خود معياری اساسی است. اکنون «خوشبختی» را می‌توان اندازه گرفت و نشان داد کدام مردم خوشبخت‌ترند، با احساسی که آنان خود از خوشبختی دارند و نهادهايی که از اين خوشبختی حمايت می‌کنند و منابعی که آن را فراهم می‌کنند. مردمان کشورها را بر اساس درآمد سرانه و بهداشت و دسترسی‌شان به آموزش و تأمين اجتماعی و احساسی که خود از خوشبختی دارند (رضايت از زندگی‌شان) خوشبخت به شمار می‌آورند.