• بت چينی

هيچ لذتی در اين دنيا برايم به پای ديدن فيلمی خوب نمی‌رسد. جمعه‌شب گذشته در برنامه‌ی «سينما ۴» فيلم معرکه‌ای ديدم از فيلمساز چينی - هنگ کنگی کار وای وانگ: خاکسترهای زمان (۱۹۹۴). او فيلمسازی است که بخش مستقلی از فيلم چندداستانی «اروس» (۲۰۰۴) را به همراه آنتونيونی و سودربرگ کارگردانی کرده است و با اينکه اين فيلم او را ديده بودم هرگز نمی‌دانستم کار درخشانی مانند اين دارد. خب، هنوز مزه‌ی فيلم کلود شابرول، تشريفات، از خاطرم محو نشده بود که اين آمد. هيچ چيز به پای ديدن يک فيلم خوب در هفته نمی‌رسد. از دومهمان برنامه آقای هاشمی سخنان بهتری برای گفتن داشت و معلوم بود که به قول خودش پنج شش باری فيلم را ديده است و حسابی فکر کرده است. واقعاً که تعقيب اين فيلم حتی برای ناقدان حرفه‌ای هم دشوار است. گفتن داستانی غيرخطی با وقايعی که قبل و بعدشان را نمی‌توانی حدس بزنی، تصويربرداری عالی با رنگ‌آميزيهای فراواقع‌گرايانه، و ضرباهنگ سريع، آن قدر می‌تواند سحرانگيز باشد که هر تماشاگری از تعقيب داستان جا بماند. اما برای کسی که به دنبال سبک، فضاهای نامأنوس و معماهای چل‌تکه باشد، فيلمی از اين بهتر شايد پيدا نشود. خب، فردا بعد از ظهر ساعت ۴:۰۰ اين فيلم باز پخش می‌شود. می‌خواهم فيلم را ضبط کنم و بارها تماشا کنمش. کاش اين فيلم را می‌توانستيم در سينما فرهنگ روی پرده ببينيم.