اوايل تابستان ۸۱ بود که تصميم گرفتم سايتی برای خودم داشته باشم. چندماهی بود که آن يار بی‌وفايم ديگر تلفن نمی‌زد و حسابی خمار بودم و کلافه. ديدن برخی وبلاگها و سايتها مرا تحريک می‌کردند که قدم به اين جهان تازه بگذارم. دنبال کاری تازه بودم که غم ياری کهنه را از دل ببرد. وقتی از یکی از دوستان ناشرم که از سايتی پشتيبانی می‌کرد از کم و کيف کار پرسيدم چيزی به من گفت که مرا از کار پشيمان کرد. به گفته‌ی او، علاوه بر مبلغی که بايد برای ثبت «دامين» و نيز «ميزبان» می‌دادم، طراحی سايت هم خرجی گزاف داشت. خب، من کار پردرآمدی نداشتم که بخواهم چنين هزينه‌ای را برای تبليغ خودم يا کار خودم صرف کنم. اين برايم فقط عشقی کودکانه به يک چيز تازه بود. تصميم گرفتم همان راه وبلاگهای مجانی را بروم، در «بلاگ‌اسپات» عنوان «فل سفه» را برای خودم ثبت کردم و به دنبال قالب برای وبلاگم گشتم. از قالبهای حسين درخشان و حامد بنايی و احسان و ديگرانی که آن زمان در وبلاگهايشان قالبهای مجانی گذاشته بودند چندان خوشم نمی‌آمد. از قالبهای خود «بلاگ‌اسپات» يکی را برگزيدم و سعی کردم در آن تغييراتی بدهم، همان کاری که سينا مطلبی با يکی از قالبهای قرمز «بلاگ‌اسپات» کرده بود. به سايتهای آموزش کامپيوتر سر زدم و کمی «اچ تی ام ال» ياد گرفتم و شروع کردم به تغيير دادن تگها. برخی قالبها را از جاهای مختلف می‌گرفتم و اين کار را می‌کردم. «سورس» آنها را باز می‌کردم و تغيير می‌دادم تا به نتيجه‌ی دلخواهم برسم. اما اين کار موفقيتی نداشت و چندبار ويندوزم به باد رفت. چون ويندوزم هشدار می‌داد دارم کار غيرقانونی می‌کنم.

يک روز در اينترنت به يک آگهی برای آموزش طراحی وب برخوردم. آن آموزشگاه مدعی بود که طراحی وب ياد می‌دهد و مدرکی بين‌المللی نيز می‌دهد. محلش از خانه‌ی ما چندان دور نبود — ميدان نوبنياد بود. مراجعه کردم و ثبت نام کردم و يک ده هزارتومانی نيز برای ثبت نام به عنوان پيش پرداخت دادم. قرار بود تا چندروز بعد که ظرفيت کلاس تکميل شد خودشان خبر دهند و بروم ثبت نام کنم و تمام پول را هم بپردازم و يک ماهی کلاس فشرده داشته باشم. در اين اثنا شروع کردم به کار کردن با «وورد». من در اصل برای اين کامپيوتر خريدم که کار حروفچينی کتابهايم را خودم انجام دهم. و برنامه‌ی معمول برای اين کار در ايران «زرنگار» است. خب، زرنگار ياد داشتم و چند کتاب را حروفچينی کرده بودم، اما از «وورد» چيزی نمی‌دانستم. ترسی نداشتم. زرنگار را هم خودم از روی کتابش یاد گرفته بودم. يک کتاب آموزش «وورد» خريدم، اما شروع به خواندن نکردم. «وورد» را باز کردم و شروع کردم به حروفچينی مقالاتم و هرجا مشکلی پيش می‌آمد به کتاب رجوع می‌کردم. چندمقاله که حروفچينی کردم همه‌ی مشکلات حل شده بود.

از آموزشگاه خبری نشده بود، و يکی دو هفته گذشته بود. رفتم سراغ «فرانت‌پيج» و «قالبهايش» را نگاه کردم. تصميم گرفتم خودم شروع کنم به تمرين. يک هفته‌ای روزی ۱۶ يا ۱۸ ساعت چنان گرم کار می‌شدم که وقتی از روی صندلی بلند می‌شدم پاهايم خواب رفته بود و کمرم خشک و زانوهايم انگار روغنی ميان کاسه‌اش نبود. اما کم کم کار را ياد گرفته بودم. من از آن آدمهايی نيستم که رويم بشود از کسی سؤال کنم، به همين دليل هرکاری را بايد خودم بکنم. و کردم و تمام شد. رفتم از يک شرکت کانادايی در اينترنت يک «ميزبانی» مجانی گرفتم و سايت را فرستادم بالا. اما دامين را اجاره کردم که چندان مبلغ زيادی برای يک سال نيست. سايتم که منتشر شد برای خودم خيلی جالب بود، چون خيلی بهتر از سايتهايی بود که خيلی از به اصطلاح حرفه‌ای‌ها داشتند، با آن حروفچينی‌های مسخره و احمقانه‌شان. من واقعا نمی‌توانم مطلبی را که بد حروفچينی شده باشد بخوانم. بعد از يکی دوماه به آن آموزشگاه سرزدم. هنوز شاگردانی برای کلاس پيدا نشده بود. سايتی را که طراحی کرده بودم نشان‌شان دادم و پولم را پس گرفتم.

بعد از انتشار سايتم برخی از دوستان طراح نامه دادند که حاضرند برای من سايتی طراحی کنند، من هم پذيرفتم، اما از آنان خبری نشد. در اين سه چهار سال پيشرفت بسياری در برنامه‌ها و طراحيهای سايتها صورت گرفته است. اما من ديگر دنبال اين نبودم که اطلاعات خودم را در اين امور افزايش بدهم. همان سايت قبلی با طراحی خودم برايم جذاب بود. بالاخره، پاييز سال گذشته، دوستانی مشهدی ابراز تمايل کردند برايم سايتی طراحی کنند. من هم پذيرفتم و اکنون اين سايت به سليقه‌ی آنان طراحی شده است و من از آنان بسيار سپاسگزارم. چون نمی‌دانم مجازم به نام از آنان ياد کنم يا نه عجالتاً نامی از آنان نمی‌برم.