• فیلسوفان جبارستیز

جبّارستیزی از خصوصیاتی بوده است که در جهان باستان یونانی حکیمان و فیلسوفان و در جهان باستان یهودی ـ مسیحی ـ اسلامی پیامبران به آن شناخته می‌شده‌اند. «قدرت مطلق حکومت» یا «دولت»، در تاریخ بشر، هیچ‌گاه در چشم فیلسوفان و حکیمان قداست نداشته است و همواره سرچشمهٔ «شرّ» و «جنایت» و «فساد و تباهی» بوده است. در واقع، به گواهی تاریخ «جنایتکارترین» و «فرومایه‌ترین» و «غارتگرترین» و «ستمکارترین» دولت‌ها و حکومت‌ها در تاریخ بشر حکومت‌ها و دولت‌هایی بوده‌اند که «آخوندها» (فراعنهٔ مصر و پادشاهی‌های ایران باستان و فقیهان درباری خلافت اسلامی و حکومت‌های دینی قرون وسطای اروپا) و «روشنفکران» («فاشیسم» و «کمونیسم») اروپایی قرن بیستم به آنها «قداست» بخشیده‌اند و آنها را به «خدایی» رسانده‌اند و مردمان را به پرستش این «بت‌‌ها» واداشته و فریفته‌اند. 

• زیدآبادی و مغالطهٔ «قیاس مع‌الفارق»: «رفتار آنها و رفتار ما!»

روزنامه‌نگاری یا به‌طور کلی نویسندگی را می‌توان به شاخه‌ها و انواع مختلف تقسیم کرد. اما به نظر من هر روزنامه‌نگار یا نویسنده‌ای در هر‌شاخه‌ای و موضوعی، به‌طور کلی، یکی از این سه رویکرد را به کار خودش دارد. ۱) «بی‌طرفانه». روزنامه‌نگار یا نویسندهٔ بی‌طرف و پایبند به اخلاق حرفه‌ای کسی است که گزارشی توصیفی و تا حد امکان عینی و بدون جانبداری می‌نویسد تا  «خود واقعیت‌ها» سخن بگویند؛ ۲) «جانبدارانه». روزنامه‌نگار یا نویسندهٔ «جانبدار» یا «تبلیغاتچی» (به اصطلاح متداول و تحقیرآمیز امروز: «پروپاگاندیست») کسی است که از گروهی و جریانی یا عقیده‌ای خاص جانبداری می‌کند و هدفش «مغزشویی» و «خون‌شویی» و «پول‌شویی» و «تحریف واقعیت‌ها» و دادن «اخبار نادرست» و «گمراه‌کننده» به سود سفارش‌دهندگان است، چه آن گروه «در قدرت» باشند و چه «بر قدرت»، یا برحسب منافع و عقاید خاص خودش کار می‌کند و نه «خود واقعیت‌ها»؛ ۳) «تحلیلی». روزنامه‌نگار یا نویسندهٔ «تحلیلی» یا «تحلیل‌گر»، کسی است که قادر است کلاف سردر گم وقایع پیچیده را باز کند و تآویل و تفسیری روشن و مستدل و معقول از دلایل ظهور این وقایع یا تبیینی علّی از علل آنها به دست دهد. نمونهٔ زیر که احمد زیدآبادی، روزنامه‌نگار نامدار، همین دیشب نوشته است می‌تواند تفاوت این سه را برای ما روشن کند. نخست متن او را بی‌کم و کاست بخوانیم:

• جبّاراً فی‌الارض: از «نظام/دولت زور» تا «دین زور»

ظهور «ولایت»ها و«امارت»ها و «خلافت»های جبّار آخوندی - اسلامی در عصر کنونی، از «ولایت مطلقهٔ فقیه» شیعی تا «امارت اسلامی طالبان» و «خلافت اسلامی داعش» سنّی، به‌ناگزیر این پرسش را پیش می‌آورد که «دین زور» و «نظام/دولت زور» یا «جبّاریت» تا چه اندازه در تعالیم دینی خود «ادیان»، یا به‌طور اخص «قرآن»، یا سنّت اسلامی ریشه دارد و چرا از ادیان شرک تا آنچه در دورانهای تاریخی حکومتهای دینی، به‌ویژه در مسیحیت و اسلام به ظهور پیوست، «زور» و «اجبار» و «خشونت» و «قساوت» و «ستمگری» و «مصادرهٔ اموال» و «رانده شدن از سرزمین مادری» خویش به نام دین، بخشی جدایی‌ناپذیر از «تجربهٔ دینی» جامعه‌های مسیحی و اسلامی بوده است؟ ــــ آیا آنچه فقیهان و مسلمانان شریعتمدار و جهادی به پندار خودشان «اسلام راستین» و «اسلام ناب محمدی» می‌نامند همین چیزی است که ما اکنون در جهان شیعی یا سنّی «فقیهان» و «طالبان» و «داعش» به نام «اسلام» در پیش چشم می‌بینیم، یعنی: دین مصادرهٔ اموال اشخاص و تازیانه و شکنجه و برده‌داری و بچه‌کشی و زن‌کشی و آدم‌کشی و غارت اموال عمومی و حکومت دزدسالار و اوباش‌سالار نامردمان دژخیم و سنگدل و ناکسان دون و سفله؟ آیا «جهاد» آغازین در اسلام برای «رهایی از زور و سلطهٔ» مشرکان و «برقراری زور و سلطهٔ» مسلمانان بود یا «رهایی از زور و سلطه» و «آزادی در دین» و برقراری «اخلاق» و «عدالت» به‌طور کلی؟ یا صرفاً «برانداختن» خدایانی و دینی و «گذاشتن» خدایانی و دینی دیگر به جای آن با همان گفتار و کردار جبّارانه به صورتی دیگر؟ آیا خدا و پیامبران او می‌خواهند «به زور» مردمان را «هدایت کنند» ــــ اصلاً «هدایت» می‌تواند به زورباشد!؟ یا هدایت با «چشم» و «گوش» باز و به کارگیری «فهم» و «عقل» شخصی است؟ ــــ یا خدا و پیامبر می‌خواهند «به زور» بر مردمان حکومت کنند؟، یا نخست «عقل و فهم» آدمیان را به رسمیت می‌شناسند و می‌خواهند آنان «گوشی شنوا و چشمی بینا» و باز داشته باشند و «علم و حکمت» بیاموزند تا آمادهٔ «هدایت» شوند و خود راه‌شان را بیابند و خدا و پیامبر او را «دوست» بدارند و به «خدا» و «روز بازپسین» ایمان آورند و «عمل صالح» انجام دهند و ثواب یا پاداش و عِقاب یا مکافات خود را در جهان دیگر دریافت کنند؟ ـــ پس چرا آخوندهای همهٔ ادیان این‌قدر مانع شنیدن و دیدن‌اند!؟ چرا در عصر حکومتهای دینی نشر کتاب و اندیشه این‌قدر دشوار بوده است؟ چرا دانشمندان و فیلسوفان و صوفیان و شاعران به فتوای فقیهان کشته شده‌اند؟ و چرا امروز دسترسی به اینترنت جهانی با دشواری رو به روست؟ چرا آخوندهای همهٔ ادیان وقتی «در قدرت» باشند دیگر نمی‌توانند با دیگران در فضایی آزاد رقابت کنند و همواره برای حفظ دین‌شان مردمان را کر و کور و نادان می‌خواهند؟

فایل پی دی آف مقاله را از اینجا بردارید: 

https://sbu-ir.academia.edu/Sahaka

https://t.me/fallosafahmshk/1014

• آیا «شرع» و «قانون» به خودی خود می‌توانند مسأله‌ای را حل کنند؟

آرزوی «محافظه‌کاران» در همهٔ جهان، حتی در مردم‌سالارترین جامعه‌ها، از جمله امریکا، چیست؟ اینکه قوانینی تصویب کنند که مثلاً «مصرف مشروبات الکلی» یا «مواد مخدر» یا «سقط جنین» یا «روسپیگری» و چیزهایی از این قبیل را «منع» و «مجازات» کنند (و البته بیشتر این کارها برای جلب آرای متدینان و از روی عوامفریبی است!). اما آیا هیچ قانونی، با هر مجازاتی، توانسته است به خودی خود اصلاحی اجتماعی پدید آورد و به جرم یا بزه‌ای پایان بخشد؟ آیا با بسته شدن «میخانه‌ها» دسترسی مردم به «مشروبات الکلی» محدود خواهد شد؟ یا فقط «قیمت» آن بالاتر خواهد رفت، و عده‌ای از این راه ثروت بیشتری خواهند اندوخت، و آشتیاق به مصرف آن بیشتر خواهد شد، و نشانهٔ برجستگی و شأن و منزلت اجتماعی «ثروتمندان» و «قانون‌شکنان» خواهد شد، و انواع تقلبی آن مردم بسیاری را خواهد کشت؟ آیا منع «روسپیگری» پایان روسپیگری خواهد بود؟ و از همین قبیل چیزها. بسیار است قوانینی که نه تنها «مسأله» را حل ‌نمی‌کنند بلکه به پیچیده‌ترشدن و ناشناختنی‌ترشدن آن نیز یاری می‌کنند.

• «شرع» بهتر است یا «قانون»، «حرام» بهتر است یا «ممنوع»؟

غلامعلی حداد عادل، از صاحب‌منصبان همیشگی «نظام مقدس جمهوری اسلامی»، از آغاز تا امروز (شاهدی بر اینکه  این نظام «رژیم» است و نه «سیستم»! چون اقلیتی از آغاز تا پایان بر آن حاکم‌اند، و هرگز امکان «تغییر»ی واقعی در سیاست‌های آن نیست)، و استاد فلسفه در دانشگاه  تهران (و البته مشاغل متعدد دیگر، همه در مقام ریاست)، دربارهٔ قدرت پاپ در اروپای امروز گفته است: